8. Niezaprzeczalnie nieprzewidywalna

Minął tydzień od ich przyjazdu do Denver. Zdążyli już wejść w rutynę. Pobudka o ósmej trzydzieści w porywach do dziewiątej. Godzina dziesiąta: punktualnie na miejscu, w klinice pod salą numer 238. Godzina szesnasta: koniec zajęć. I tak codziennie. Aż do dnia ósmego.  Jade obudziła się o normalnej porze.  Niall  chyba jeszcze nie wstał, przynajmniej w mieszkaniu nie było słychać żadnych kroków.  Zupełna cisza. 

- Niall wstajesz? – krzyknęła do sąsiedniego pokoju. Jednak chłopak  nic nie odpowiedział.  Przesiadła się na wózek, ruszyła do jego pokoju.  Blondyn leżał zwrócony głową do poduszki.  Jade podjechała do jego łóżka.

- Nie wiem, czy wiesz, ale robi się późno i jeżeli zaraz nie wstaniesz, to się spóźnię.  – Na jej słowa Niall wydał tylko jakiś dziwny dźwięk.  –Mówię serio, wstawaj!

- Co? – głos chłopaka wydał się jakiś zachrypnięty. Dziewczyna przyjrzała mu się. Teraz zauważyła, że jego podkoszulka była mocno przepocona. A on sam był cały czerwony.

 - Albo jesteś pijany, albo chory. Pokaż czoło – chłopak uniósł się do pozycji siedzącej. Jade przyłożyła mu rękę do czoła, które tak jak podejrzewała było rozpalone. – Masz niezłą gorączkę. Jest tu w ogóle jakiś termometr?

- Nie sądzę.

- Lekarstw pewnie też żadnych nie ma. – brunetka podjechała do jego szafy, wyciągnęła jakąś podkoszulkę i rzuciła mu ją na łóżko. – Ściągnij tę koszulkę i ubierz tą, jesteś cały mokry.   Jak sądzę dzisiaj nigdzie nie pojedziemy, więc…

- Czekaj, to jakoś się pozbieram i cię zawiozę. – przerwał jej.

-  Dobra, dobra lepiej leż. Zadzwonię do kliniki, że dzisiaj mnie nie będzie.  – Nie czekała, aż Niall zaprotestuje tylko opuściła pokój.  Wzięła telefon do ręki i poszukała odpowiedniego numeru.  Przekazała wiadomość  komuś z recepcji, że nie może dzisiaj przyjechać.  Miała nadzieję, że w kuchni znajdzie jakieś lekarstwa , ale nie było niczego oprócz jakiegoś środka przeciwbólowego, który na nic się nie zda.  Wzięła laptop i poszukała apteki internetowej. Znalazła odpowiednią stronę i zamówiła potrzebne lekarstwa, które miały do nich trafić w przeciągu godziny.  Kiedy była chora jej mama zawsze robiła jej mleko z miodem i czosnkiem. Może to by jakoś mu pomogło. Na razie tylko tyle mogła dla niego zrobić. Wyciągnęła potrzebne składniki z lodówki.  Dorze, że chociaż zakupy były robione na bieżąco.  Przygotowała prowizoryczne lekarstwo  i ostrożnie, żeby nie wylać zawiozła mu je.

- Mleko, miód i czosnek. Obrzydliwe, ale powinno trochę pomóc. – Podała mu kubek, który chłopak niezdarnie chwycił. – Uważaj bo zaraz to wylejesz.

- Dzięki – wziął łyk i skrzywił się. – Racja, obrzydliwe.

- No, teraz masz efekty chodzenia w samym podkoszulku, na taką pogodę. Nie, żebym wcześniej nie wspominała nic na ten temat, ale najwyraźniej ty zawsze wiesz lepiej. No nie?

-  Będziesz się teraz naśmiewała z obłożnie chorego?

- Chyba nie tak bardzo chorego, skoro ma siłę jeszcze  żartować.

- Tak na poważnie,  to czuję się okropnie. Jest mi na przemian zimno i gorąco. – Jego głos wciąż był zachrypnięty.

- Zamówiłam lekarstwa, będą tu za jakąś godzinę. Do gardła nie będę ci zaglądać, ale po twojej chrypce domyślam się, że też cię pewnie boli.  Oddajesz już ten kubek, co? – chłopak kiwnął głową i podał jej go.  – Śpij teraz, potem przyniosę ci leki.

- Dziękuję Jade. – usłyszała wyjeżdżając z pokoju.

***

- No wreszcie, ty stara małpo! Ile można czekać, aż pogadasz z najlepszą przyjaciółką! -  usłyszała Jade na wstępie rozmowy z Leą. Wreszcie miała czas, żeby się z nią skontaktować. Dlatego zadzwoniła do niej na skypie.

- Nie miałam czasu wcześniej, ale jak widzisz teraz wygospodarowałam audiencję dla ciebie.  – Jade wyszczerzyła zęby do ekranu laptopa.

-  Jestem wielce  zaszczycona,  pomijając fakt, że tutaj jest godzina 7.23 rano.  Ty się wyspałaś, a ja biedna zrywam się z łóżka i pędzę do komputera, żeby sprawdzić czy jeszcze tam żyjesz.  Nie odzywałaś się przez ponad tydzień. Hańba ci. Tak w ogóle, co robisz w mieszkaniu. Powinnaś mieć jeszcze zajęcia. Nie myśl, że tego nie spostrzegałam. Wszystko dokładnie wyliczyłam. Masz szesnastą dopiero za półtora godziny.  – Potok słów wypłynął z ust Lei.

- Nie byłam dziś na rehabilitacji. Niall jest chory, więc zostałam w mieszkaniu.

- Niall jest chory? – przyjaciółka powtórzyła po niej.

- Tak, ma gorączkę i w ogóle wygląda źle.

- A ty pewnie  wielkodusznie się nim teraz opiekujesz? – Lea zrobiła wszystkowiedzącą minę.

-  A co mam udawać, że nie widzę, że jest chory?

- Nie, nie skądże znowu, musisz pomóc biednemu chłopcu.  – Jade miała wrażenie, że dziewczyna z niej kpi.  – Z pewnością musi się cieszyć, że ma taką dobrą opiekę.

- Ta, z pewnością…

- No dobrze, dobrze. Wiem, ktoś w końcu musi się nim zająć.  Ale powiedz mi moja droga, jak to jest z nim mieszkać?   - mina Lei mówiła wszystko.

- Nie wiem, co oczekujesz usłyszeć, ale jest zwyczajnie normalnie. Jest miły, bo jak wiesz, musi taki być.

- A może jest miły, bo po prostu naprawdę jest miły, a nie udaje? Zawsze wszystko czarno widzisz.  – Może Lea miała rację. Jade zwykła przypisywać Niallowi złe cechy, jeżeli tylko nadarzyła się taka okazja. W końcu nie może tak łatwo dać się przekonać do niego.  – A tam gdzieś daleko w podświadomości  wiesz, że go lubisz.

- Teraz to go lubię? Już nie wmawiasz mi, że się mi podoba? O jak miło z twojej strony. – zaśmiała się Jade.

- A tego to wcale nie powiedziałam.  Dalej trwam przy swoim stanowisku. Oczywiście, jest pewne prawdopodobieństwo, że jeszcze sobie tego nie uświadomiłaś i dlatego wciąż zaprzeczasz. Ale ja swoje dobrze wiem,  w końcu znam cię lepiej niż ty samą siebie. – Brunetka przewróciła oczami.

- Jak zwykle pełna psychoanaliza...

***

- Niall wstań, mam lekarstwa. – lekko go szturchnęła. Chłopak przewrócił się  na  bok w jej stronę i otworzył oczy.  – Masz zażyj to – podała mu lekarstwo do ręki. – Tu masz wodę.  - Blondyn wziął i przepił tabletkę.  

– Za godzinę musisz zażyć jeszcze to. – pokazała mu nowe opakowanie leków i położyła je na szafce nocnej. Wzięła do ręki reklamówkę, która leżała na podłodze i wyciągnęła z niej kolejne rzeczy. – Tu masz coś na ból gardła, weź od razu. No i jeszcze tu kładę ci zapas chusteczek.  Kupiłam też termometr, więc zmierz temperaturę. 

-  Widzę, że to bardzo nowoczesny model  – zachrypiał.

- O co ci chodzi? Ja uważam, że rtęciowy jest najlepszy  – zaśmiała się.

- Nie, nic. Oczywiście w pełni się z tobą zgadzam . 

-  Głos, to ty masz piękny. Chrypisz jak nie wiem co. No, mierz tę temperaturę. -  Chłopak włożył termometr pod pachę.

- Ile mam to trzymać?

- Sama nie wiem. Ej, no ale nie przesadzaj. Dziesięć sekund to jednak za mało. – chłopak westchnął i wsadził termometr z powrotem.

- Teraz wystarczy?  – powiedział, gdy minęły jakieś dwie minuty.

- No może. Pokaż. – Blondyn podał jej termometr.

-  Trzydzieści dziewięć i trzy. Zadowolony?  Przysięgam, wiedziałam, że tak się skończy twoje nieubieranie się.  – Dziewczyna popatrzyła na niego z politowaniem.

- Tak, już zdążyłem zauważyć, że zawsze wszystko wiesz najlepiej  – przewrócił oczami.

-  To co przed chwilą zażyłeś powinno obniżyć gorączkę  – zignorowała jego słowa.  – Najlepiej by teraz było, gdybyś wziął gorącą kąpiel.  – Niall przytaknął i zaczął się zbierać z łóżka.  – Zrobię nam coś do jedzenia.  

***

Dziewczyna właśnie parzyła herbatę, gdy do kuchni wszedł Niall. Na stole  stały dwa talerze z jajecznicą i koszyczek z chlebem.  Chłopak podszedł do szafki ze sztucami, z których wyjął widelce, po czym podszedł do Jade, wziął od niej kubki i położył je na stole.

- Szafki są do mnie przystosowane ale lodówka nie chce ze mną współpracować. Mogę sięgnąć najwyżej do drugiej półki, więc jest do jedzenia to, co jest. 

- Lubię jajecznicę. W zasadzie w ogóle lubię jeść.

- To akurat chyba nic nadzwyczajnego jeżeli chodzi o waszą płeć – zaśmiała się Jade.

- Chyba masz rację – przytaknął. – Z mlekiem? – Niall spojrzał na swoją herbatę.

- Z trzema łyżeczkami cukru. Wszystko według przepisu. – Więc zapamiętała. Chłopak posłał jej wdzięczny uśmiech.   – Lepiej się czujesz?

-  Tak, przynajmniej nie mam już dreszczy i gardło trochę mniej mnie boli.

- To dobrze, chyba spadła ci już gorączka, wyglądasz lepiej. Tylko pamiętaj o tym lekarstwie, które zostawiłam ci na półce. – Tego dnia miała poczucie, że tym razem, to nie ona jest od niego zależna tylko on od niej.  Wreszcie miała wrażenie, że jest do czegoś potrzebna, że tym razem może w czymś pomóc. Wreszcie nie była bezużyteczna. I było jej z tym dobrze.

***

Dwa dni później z Niall’em było już całkiem w porządku. Może jeszcze tylko katar, tak, katar to jednak była zmora. Nie mógł nigdzie wyjść bez zapasu chusteczek. Ale poza tym, naprawdę było dobrze. Jade przywróciła go do stanu używalności. I trzeba było nazwać szczęściem, że przy tym  się nie zaraziła, a przecież mogło być blisko. Teraz oboje siedzieli na kanapie i oglądali kolejny już serial. Właściwie odkąd wrócili z kliniki nie ruszyli się z miejsca. Jade usłyszała dzwonek swojego telefonu, obróciła się, by po niego sięgnąć, ale zapomniała o misce z chipsami, która była za nią i niechcący ją wywaliła.

- Jeśli myślisz, że to teraz pozbieram, to od razu uprzedzam, że strasznie mnie dzisiaj bolą nogi. Normalnie jak z kamienia! Kompletnie mi zdrętwiały. Chyba nic z tego nie będzie – zażartowała Jade. Niall nagle poczerwieniał, następnie zatkał sobie usta dłonią, wydał dźwięk podobny do prychnięcia, a potem zwyczajnie wybuchnął śmiechem.

- Boże, Jade nie chcę się z tego śmiać, to okropne.

- Litościwie pozwalam ci się śmiać z mojego kalectwa. 

- Jesteś straszna, naprawdę jesteś straszna. Może jeszcze powiesz, że jeżeli jednak bardzo chcę to mogę użyć twoich nóg jako miotły?  - Jade odwróciła głowę być ukryć uśmiech, który wkradł się na jej twarz. Teraz należało przybrać poważną minę.

-  Nie no, proszę bardzo. Nie krępuj się. Użyj sobie, użyj. – Chłopak popatrzył na poważny wyraz  twarzy Jade, której jednak nie udało się go długo utrzymać. Zaczęła się histerycznie śmiać, a on z nią.

- Masz bardzo wyrafinowany poczucie humoru, Jade.  

- I chlubię się tym. 

 Nigdy nie przyszło by mu na myśl, że będzie kiedyś drwił razem z nią z jej kalectwa. To wykraczało poza wszelki normy, ale widocznie Jade była właśnie taka.  Niezaprzeczalnie nieprzewidywalna. 

__________________________________________________________________________________

Jest to prawdopodobnie przedostatni rozdział, który dodaje. Nie oznacza to, że następny jest ostatnim. I nie znaczy , że przestaje pisać. Odpowiedzią są wasze komentarze. Jedno słowo trudno nazwać opinią. A ich potrzebuję. Pewnie sądzicie, że w tym miejscu powinnam podziękować za to, że w ogóle coś piszecie.  Ale uwierzcie, że to to jedno słowo nic nie wnosi. Nie mówi, co się wam podobało i nie mówi, co wam nie pasuje. 

Dziękuję L  i JoannieK za komentarze, które można nazwać komentarzami.