15. Lubię twoje imię

- Właściwie dlaczego nie chcesz żebyśmy jeździli do niej razem? - odezwał się Niall, odkładając na stół butelkę piwa. Louis wzruszył tylko ramionami, nie przerywając oglądania meczu. - Nie no, poważnie się pytam, przecież możemy odwiedzać Jade razem, jaki masz problem, bo nie bardzo rozumiem.  - chłopak posłał przyjacielowi wymowne spojrzenie, oczekując sensownej odpowiedzi. Louis wziął łyk piwa i połknął go dopiero po chwili, jakby w tym czasie zastanawiał się nad tym, co odpowiedzieć. Nie odrywając wzroku od ekranu telewizora, zaczął mówić:

- Ty ją znasz, a ja dopiero poznaję. - Zamilkł na chwilę, jakby te słowa były wystarczającym wytłumaczeniem. Ukradkiem spojrzał na Nialla, który najwyraźniej dalej nic nie rozumiał. - Też chcę mieć swój czas na poznanie jej, a przy tobie to nie takie proste. Śmiejecie się z czegoś o czym ja nie mam pojęcia, rozmawiacie o rzeczach, o których też nie mam pojęcia. Czuję się przy was jak piąte koło u wozu, więc wybacz, że nie chcę tam jeździć z tobą.  - Wziął kolejny łyk piwa i dodał: - Przy tobie czuję, że nie powinienem tam być.

- Aha. - Chłopak nie bardzo wiedział, co mógłby jeszcze dodać oprócz uniwersalnego "aha". W zasadzie Louis miał rację i teraz nie trudno było go zrozumieć.

- Wytworzyliście sobie jakąś dziwną strefę, do której ja jakoś nie potrafię się przebić.

- I postanowiłeś stworzyć własną nić porozumienia - stwierdził Niall, na co Louis pokiwał głową, zgadzając się.

- Właśnie, coś w tym stylu.

- Przyjmuję to wytłumaczenie - zaśmiał się Niall, biorąc butelkę piwa z powrotem do rąk.

- Jest! Wiedziałem, że to będzie dobre wytłumaczenie! - powiedział triumfalnie, nie powstrzymując śmiechu.

- To kiedy jedziesz do Jade?

- Chyba jutro, jak wszystko dobrze pójdzie. Już jej mówiłem. - Odstawił pustą butelkę na podłogę. -  Co za ćmok - krzyknął w stronę telewizora, na co Niall szybko się obrócił, żeby zorientować się co właśnie przegapił. -  Debil, ja nie mogę, co za debil.

- Dostanie żółtą kartkę - stwierdził Niall po obejrzeniu powtórki sytuacji. - Nie wiem, czy wyrobie się do końca tego tygodnia, żeby pojechać do Jade. 

- Wiem widziałem grafik. Przerąbany tydzień co?

- Taa. - Chłopak dopił ostatni łyk piwa i sięgnął po nowe butelki, stojące obok kanapy. Podał jedną przyjacielowi i otworzył swoją.

- Jade mówiła ci coś o mnie? - zapytał Louis niby od niechcenia.

- Nie, milczy na grób na twój temat, ale chyba nie jesteście na jakiejś wojennej stopie?

- Nie raczej nie. Raczej na stopie "nie zapomnij, że mnie przejechałeś".

- Czyli norma. - Obaj się roześmiali.

***

Bez niespodzianek, londyńskie niebo znów było zachmurzone. Nie było widać ani jednej gwiazdy, księżyc również nie był łaskawy się pokazać. Przynajmniej nie padało. Było po drugiej w nocy, kiedy Niall właśnie wychodził z mieszkania Louisa, niezbyt równym krokiem. Chłopak wzdrygnął się lekko, gdy poczuł na karku zimny powiew wiatru. Szkoda, że nie wziął ze sobą bluzy. Mógłby założyć teraz kaptur. Na szczęście taksówka już czekała, miał do pokonania tylko kilka kroków. Lekko chwiejąc się na boki dotarł do samochodu i pokracznie do niego wsiadł. Wypowiedział do taksówkarza kilka sylab, które zapewne miały oznaczać przywitanie, ale wcale tak nie brzmiały. Mężczyzna tylko skinął głową i też coś odburknął, trudno powiedzieć co. Niall nie bez wysiłku starał się zapiąć pasy. Po kilku nieudanych próbach, wreszcie osiągnął swój cel. Odetchnął z ulgą i usadowił się wygodnie. Samochód ruszył, wyjeżdżając z podjazdu Louisa.

- Zna pan adres? - niezbyt wyraźnie zapytał.

- Ta. - Taksówkarz nie miał najmniejszego problemu z odczytem znaczenia słów chłopaka. Lata pracy, dają efekty.

- Niebo znów zachmurzone - grzecznościowo zagadał Niall.

- Mhm.

- Jutro pewnie znów będzie padać - ciągnął rozmowę.

- Ta. - Kierowca najwyraźniej nie był skory po pogawędki, więc Niall postanowił dać sobie z nią spokój. Siedzieli teraz w ciszy. Ta bezczynność znudziła się jednak chłopakowi, który wygrzebał z tylnej kieszeni dżinsów telefon i zaczął przeglądać w nim zdjęcia, po chwili jednak przerzucił się na kontakty. Nie zastanowił się specjalnie kiedy wybrał numer Jade. Przyłożył komórkę do ucha i nasłuchiwał sygnału. Znudzony przełożył telefon do drugiej ręki i oparł głowę o szybę. W tej samej chwili w słuchawce rozbrzmiał rozespany głos dziewczyny, który Nialla wcale nie przejął.

- Halo?

- Jak się masz Jade? - odezwał się nad wyraz radośnie.

- Co z tobą? Jest po drugiej, idioto.

- Jak się masz Jade? - tym razem zabrzmiało jak jedno długie słowo, intonacja jednak dalej pozostała ta sama. 

- W porządku, jak się masz Niall? - spytała, na pewno w tej chwili przewracając oczami.

- Wspaniale, Jade, powiedz jak ty się masz? - Tym razem taksówkarz przewrócił oczami.

- Jesteś pijany - stwierdziła oczywistą rzecz. - Ile wypiłeś?

- Nie za wiele - zawiesił na chwile głos. - ale też nie za mało, Jade - roześmiał się radośnie.

- Jesteś w domu?

- Nieee, Jade - przeciągnął Niall.

- Gdzie jesteś?

- W taksówce. - W słuchawce dało się słyszeć westchnienie ulgi. - Martwisz się, Jade? - Na twarz chłopaka wpełzał rozmarzony uśmiech.

- Martwię się - przyznała. Wiedziała, że jutro nie będzie pamiętał tego, co powiedziała, dlatego teraz nie bała się przyznać do prawdy.

-  Był mecz Jade. Wygraliśmy!

- Wiem, tata oglądał  - wytłumaczyła. - Przestań cały czas powtarzać moje imię - powiedziała bez większego przekonania.  Zdając sobie sprawę, że Niall prawdopodobnie nie weźmie sobie tego do serca.

- Lubię twoje imię, Jade. Jest takie ładne.

- Co nie znaczy, że musisz używać go za każdym razem, gdy się do mnie zwracasz.

- Ale mogę, Jade. - powiedział przekornie, celowo kładąc akcent na jej imię.

- Niall, zacznę robić to samo jak nie przestaniesz. 

- Nie ma sprawy Jade.

- Więc dzwonisz tak tylko, bez powodu? - powiedziała nie podejmując się jednak tej chorej zabawy.

- Tak tylko - przyznał Niall, nieświadomie przerywając swoją grę. - Ale nie rozłączaj się - dodał w obawie, że dziewczyna ma taki zamiar.

- Nie zamierzałam.

- Porozmawiaj ze mną, Jade.

- Co właśnie robię twoim zdaniem?

- Słyszałem, że Louis jutro do ciebie przyjeżdża - puścił mimo uszu jej słowa.

- Mów wyraźnie, nie rozumiem, co mówisz. - Bełkot chłopaka rzeczywiście był dość trudny do przetworzenia.

- Słyszałem, że Louis do ciebie jutro przyjeżdża - powtórzył, siląc się na wyraźne mówienie.

- No przyjeżdża.

- Ja nie wiem kiedy przyjadę - stwierdził smutnym tonem.

- Wiem mówiłeś już.

- Jade, chciałabyś żebym do ciebie przyjechał?

- Co? Powtórz.

- Czy chciałabyś, żebym do ciebie przyjechał? - spytał z nadzieją w głosie. Natomiast taksówkarz któryś już raz z rzędu przewrócił oczami.

- Tak.

- Co? Powtórz.

- Tak, chciałabym. - Nie było nic do stracenia, przecież był pijany, nie będzie tego pamiętał, powtarzała sobie.

- Ja też naprawdę bardzo bym chciał - powiedział szczerze.

Po 15 minutach taksówka stanęła na podjeździe Nialla, chłopak podziękował za przewóz i wręczył kierowcy zaokrągloną sumę podaną na liczniku i siląc się na zwrot "reszty nie trzeba". Wygramolił się z samochodu i powłóczystym chodem i z telefonem przy uchu, ruszył stronę drzwi wejściowych. 

- Jade, halo jesteś jeszcze tam? Zapłaciłem. Stoję pod domem.

- Jestem. - Chłopak usłyszał jak ziewa.

- Otwieram dom - oznajmił.

- Aha, dzięki za informacje.

Niall w trakcie jakże skomplikowanego otwierania drzwi, niechcący upuścił telefon i zaklął. Omal się nie przewrócił przy próbie jego podniesienia. W końcu mu się udało, zarówno otworzyć dom jaki i podnieść komórkę.

- Halo, Jade nadal tam jesteś? - spytał z nadzieją, że połączenie nie zostało przerwane.

- Co ty wyrabiasz? - odetchnął z ulga, słysząc jej głos.

- Spadł mi telefon.

- Idź od razu do łóżka, zanim zdążysz zrobić coś głupiego - poradziła dziewczyna.

- Właśnie idę.

- Najpierw zamknij dom. - Była pewna, że o tym zapomniał.

- Tak właśnie, racja. - Wrócił sie do drzwi i przekręcił zamek. Następnie znów ruszył do sypialni. O dziwno udało mu się tam trafić, nie zaliczając żadnej doniczki ani wazonu. - Dziękuję Jade.

- Trafiłeś do łóżka? - zignorowała jego słowa.

- Tak, udało się.

- Cieszę się - zaśmiała się.

- Ja też.

- Idź spać, Niall. - Chłopakowi zdawało się, że słyszy troskę w jej głosie i, w istocie, nie mylił się.

- Dziękuję, że odprowadziłaś mnie do domu. - uśmiechnął się do telefonu.

- Dobranoc, Niall. - Nie tylko on się teraz uśmiechał.

- Dobranoc, Jade.

                          ***

Jade włączyła właśnie czajnik, kiedy w domu rozniósł się dźwięk dzwonka do drzwi. Odłożyła na stół kubek, który trzymała w ręce i ruszyła otworzyć. Odblokowała zamek i nacisnęła klamkę, wpuszczając Louisa do domu.

- Hej - odezwał się chłopak.

- Hej - Jade z powrotem zamknęła drzwi i odwróciła się do niego. - Chodź do kuchni. 

Louis szybko ściągnął niespecjalnie czyste adidasy i przeszedł do kuchni, za Jade. Odsunął sobie jedno z krzeseł i usiadł przy stole, na którym położył klucze do samochodu. Para unosząca się nad czajnikiem oznaczała,  że woda właśnie się zagotowała. 

- Coś do picia? - spytała dziewczyna, automatycznie wyciągając drugi kubek.

- Może być herbata. - Schował zmarznięte dłonie do kieszeni bluzy.

- Chcesz coś do tej herbaty?

- Plasterek cytryny.

- Ok - pokiwała głową. Sięgnęła po torebkę herbaty i słoik z kawą. Podjechała do lodówki, z której wyciągnęła cytrynę i mleko.

- Będziesz teraz pić kawę? Jest dość późno, nie będziesz mogła potem spać. - zdziwił się.

- Kawa na mnie nie działa, ale lubię jej smak. - wytłumaczyła, wkładając mleko do mikrofalówki. Jade zalała wodą oba kubki, a po kuchni rozniósł sie intensywny aromat kawy, w którym ginął zapach herbaty. Ukroiła kawałek cytryny i wrzuciła go do kubka Louisa. Z mikrofalówki wyciągnęła mleko, które po chwili spieniała i wlała do swojej kawy. Sięgnęła do półki, w której znajdowały się przyprawy, odnalazła cynamon i delikatnie poprószyła nim swój napój. Włożyła do obu kubków łyżeczki i postawiła je na stole.

- Co dodałaś do kawy? - sięgnął po herbatę i cukierniczkę.

- Cynamon.

- Cynamon?- zapytał sceptycznie, dodając łyżeczkę cukru do napoju i dokładanie mieszając.

- Tak lepiej smakuje - stwierdziła z przekonaniem, Louis jednak wydawał się w to powątpiewać. - Masz. Spróbuj. - Przesunęła kubek w jego stronę. Chłopak wydał się zdziwiony tym gestem, ale wziął łyka.

- Racja nie najgorsze. Ja bym posłodził, ale nie najgorsze. - Jade roześmiała się jednocześnie kręcąc głową.

- Ja nie słodzę - powiedziała odbierając swoją kawę. - I mam obsesję cynamonową. Jadłeś kiedyś lody cynamonowe? - Louis pokręcił głową. - Nie? Musisz kiedyś spróbować. Są najlepsze.

- Jak mnie kiedyś na nie zabierzesz, to czemu nie? - powiedział z przekornym uśmiechem.

- Oczywiście nie ma sprawy - powiedziała ironicznie, jednocześnie pukając się w czoło.

- W takim razie załatwione, jesteśmy umówieni. - zażartował.

***

 Przenieśli się wraz ze swoimi kubkami do jej pokoju. Jak zwykle Jade usiadła na łóżku, Louis natomiast w fotelu w kącie pokoju. Dziewczyna otworzyła swojego laptopa, i zaczęła coś w nim przeglądać. Chłopak sięgnął do tylnej kieszeni spodni i wyciągnął z nich telefon, którym zaczął się bawić. Kiedy w końcu oderwali oczy od komputera i komórki, a ich spojrzenia się spotkały, stało się jasne, że to co robią jest bezsensowne i robią to tylko po to, by zabić czas.

- No dobra, to co teraz? - odezwała się Jade. Chłopak wzruszył ramionami.

- Film?

- Znasz jakiś fajny? - od niechcenia zaczęła się bawić włosami, starając się zrobić warkocza.

- Nie wiem, zależy co lubisz. - Wstał i usiadł koło niej. - Daj zrobię ci tego warkocza. - Jade spojrzała na niego zdziwiona. - No, siadaj przede mną.

- Serio? - zaśmiała się.

- Czemu nie? Nudzi nam się, prawda?

- Ok. - Dziewczyna obojętnie skinęła głową.

- Masz szczotkę?  - Odwróciła głowę w jej poszukiwaniu.

- Tak, na komodzie koło lampki - wskazała palcem. Chłopak zabrał szczotkę i zgarnął wszystkie włosy Jade na jej plecy. Zaczął je delikatnie czesać.

- Możesz je jeszcze poczesać. - powiedziała, kiedy odłożył szczotkę.

- Wiedziałem, że to powiesz - zaśmiał się, a ona się uśmiechnęła.

- To przyjemne. - Louis czesał ją jeszcze przez kilka minut, a potem zaplótł jej włosy.

- Masz gumkę? - Jadę ściągnęła ją z ręki i podała mu, a on zawiązał jej włosy.

- Nie wierzyłam, dopóki nie skończyłeś - powiedziała biorąc do ręki warkocz. - Naprawdę umiesz zapleść włosy! Jak to się stało? - zaśmiała się.

- Mam trzy siostry - wytłumaczył.

- A no tak, mogłam się domyślić. Nic o tobie nie wiem.

- Gdybyś tylko chciała mogłabyś wiedzieć. Wujek Google dużo rzeczy, by ci wyśpiewał.

- Ale ty skromny jesteś.

- Cóż nie da się ukryć.

- Ale mam lepsze źródło informacji przed sobą niż Google. To co? Przecież się nudzimy, opowiedz mi coś sobie - zaproponowała.

- Ok, to co chcesz wiedzieć?  - przeniósł się i usiadł po turecku na przeciwko niej.

- Nie wiem, przedstaw mi się, opowiedz o sobie.

- Dobra, poważnie nie wiem od czego zacząć.

- No dalej, byle co. - dawała zachęcające znaki rękoma.

-  Już ok. No to, mieszkałem w takim wiesz, przysłowiowym domu kobiet. Mama i trzy młodsze siostry, więc te warkocze to właśnie stąd.

- Przydatna umiejętność, swoją drogą - uśmiechnęła się ironicznie.

- Ta, właśnie. Umiem też zrobić pranie, nie unicestwiając przy tym ubrań. Mama dokładnie mnie  przeszkoliła.

- A tata? - przerwała mu.

- Tata się ulotnił, jak Lilly miała rok. Chyba stwierdził, że ma nas dość.

- Wredny facet - stwierdziła Jade.

- O tak, całkiem wredny - zaśmiał się ale było widać, że to co chce pokazać, nie jest naprawdę tym co myśli. - W każdym razie teraz go z nami nie ma, nie specjalnie mnie to interesuję, gdzie jest.

- Nie specjalnie mnie to dziwi - pokiwała głową ze zrozumieniem.

- Zmieńmy temat, mój ojciec zdecydowanie nie jest dobrym materiałem na rozmowę.

- Nie ma sprawy. - Jade wzruszyła ramionami.

- Nie umiem opowiadać o sobie. Kiepsko mi to idzie. - Zrobił przepraszającą minę.

- A jak macie wywiady to co? - spytała znienacka.

-  To mam ułożone odpowiedzi na wcześniej ułożone pytania. Nie wiele rzeczy, które mówię są tak naprawdę moimi słowami. Ludzie wiedzą o nas tyle, na ile pozwoli im nasz sztab PR -  wytłumaczył.

- I myślą, że wiedzą o was wszystko - dopowiedziała.

- A tu popatrz taka niespodzianka. Ktoś kogo myślą że znają praktycznie nie istnieje. Wierzą w jakąś przesłodzoną historyjkę, albo w aferę, która wcale nie miała miejsca. To co jest w gazetach to historie stworzone w ramach promocji. Im większy rozgłos, tym lepiej. Im większa afera, tym większe zainteresowanie. Ludźmi jest łatwo manipulować, można wmówić im całkiem nierealne rzeczy, a oni i tak w to uwierzą.  

- A wy macie cokolwiek do powiedzenia? - spytała, zdziwiona tym co przed chwilą usłyszała.

- Oprócz wyuczonych odpowiedzi, nie wiele. - Na jego twarzy widniał grymas niezadowolenia.

- Jak to jest, że paparazzi przyłapują sławy gdzie tylko się da, a was nie?

- Chcesz wiedzieć jak to się dzieje, że nikt o tobie nie wie? - uśmiechnął się ironicznie.

- Tak się zastanawiam, przecież wiesz jak to funkcjonuje w gazetach. Wystarczy, że ktoś z kimś wyjdzie, a wszędzie o tym piszą - wytłumaczyła się.

- Takie rzeczy nie dzieją się przez przypadek, to wszystko jest kontrolowane. To nie jest tak, że ktoś otwiera gazetę, widzi tam siebie i myśli "O Boże zostałem przyłapany". To po postu PR działa.  Nie będzie tak jak w filmach, że nagle pod twój dom zleci się grono hien, oczekujących ujawnienia naszych relacji. Świat o tobie nie wie, bo jesteś osobą prywatną, poza tym zaszkodziłabyś naszemu staranie wykreowanemu wizerunkowi - stwierdził sarkastycznie, czując ogromną pogardę dla tego całego systemu. - To naprawdę jest równo popieprzone.

- Aż trudno uwierzyć, że w taki sposób to wszystko funkcjonuje, to chore.

- Cóż, prawda od dawna leży w gruzach.

***

Louis i Jade jeszcze rozmawiali, kiedy na schodach dało się słyszeć kroki.

- Mhm, idzie Lea - stwierdziła Jade.

- Kto to? - spytał.

- Moja przyjaciółka.

- I poznałaś to po krokach? - zaśmiał się.

- Posłuchaj tylko, to charakterystyczny chód. - Zabawnie poruszyła brwiami.

- Hej. - W drzwiach właśnie stanęła Lea. Jej wzrok spoczął na Louisie. Wydawała się nieco zmieszana. Zresztą nie było się czemu dziwić. W końcu miała na sobie spodnie od piżamy. - Nie wiedziałem, że będziesz miała gościa - powiedziała z naciskiem na to ostanie słowo, jak gdyby mówiła "tego gościa". Chłopak wstał z łóżka, aby sie przywitać.

- Cześć, jestem Louis - lekko sie uśmiechnął i poddał jej rękę, którą ona automatycznie uścisnęła.

- Wiem - oboje zmierzyli się wzrokiem. Nie wiedzieć czemu zwykle miły głos dziewczyny tym razem, brzmiał jakoś inaczej. - Lea.

- Możecie już usiąść, formalnościom stało się zadość - wtrąciła się Jade, na której słowa Louis wrócił na swoje poprzednie miejsce, a Lea usiadła w fotelu. Chłopak przyglądnął się jej ze swojej pozycji, przekrzywił głowę, jakby analizując z kim ma do czynienia. Doszedł do pewnego wniosku, kiedy dziewczyna się odezwała.

- Co się gapisz? - Jej głos brzmiał odrobinę wrogo.

- Nie lubisz mnie - znów przekrzywił głowę. - Ale mnie nie znasz.

- Co? - zdziwiła się.

- Nie szkodzi, nie przeszkadza mi to - uśmiechnął się, bagatelizując jej zaskoczenie.

***

W piątek wieczorem, Niallowi w końcu udało się wybrać do Jade. Właśnie stali w drzwiach lodówki i analizowali jej wnętrze.

- Praktycznie nic nie ma - stwierdziła Jade - Nic nie zdziałamy.

- No.

- To co robimy? - zamknęła z hukiem drzwi lodówki.

- Możemy głodować albo zamówić pizzę - przekornie się uśmiechnął.

- Hmm, w takim razie pizza. Na komodzie w przedpokoju jest ulotka z numerem do pizzerii, idź po nią. - Chłopak pokiwał głową i po chwili wrócił z karteczką.

- To kto dzwoni? Ja nie lubię zamawiać - zaznaczył od razu.

- Ja też nie, na pewno nie będę dzwonić.

- No dobra, ja to zrobię. Tylko jaką bierzemy? - powiedział ugodowo.

- Jedną dużą, obojętnie jaką byle bez ananasa, szynki i cebuli - uśmiechnęła się.

- To rzeczywiście byle jaka - powiedział ironicznie, wykręcając numer. - Dzień dobry, poproszę jedną dużą funghi, na adres - zamilkł na chwilę. - Aha, to przepraszam - rozłączył się.

- Co? - Dziewczyna zdziwiona uniosła brwi.

- Źle wykręciłem numer - wyjaśnił. Dziewczyna się roześmiała, a on tylko pokręcił głową i ponownie przepisał numer. Za drugim razem udało mu się złożyć zamówienie. - Jade jaki to jest numer domu? - powiedział, odkładając na chwilę słuchawkę.

- 553A.

- 553A - chłopak powtórzył do telefonu. - Dobrze, dziękuję - znów się rozłączył. - Będzie za pół godziny.

***

W domu rozbrzmiał dźwięk domofonu. Siedząca przed telewizorem Jade, ruszyła otwierać drzwi. Niall wyszedł przed chwilą do łazienki, skąd właśnie dobywał się jego głos.

- W kurtce mam portfel. Wyciągnij go i zapłać - krzyczał głośniej, niż było to konieczne.

- Ok - Jade celowo odkrzyknęła tak samo donośnie. Otworzyła drzwi, w których już stał dostawca.

- Cześć - przywitała się z chłopakiem, który był mniej więcej w jej wieku.

- Hej.

Dziewczyna sięgnęła do kieszeni kurtki Nialla i wyciągnęła z niego portfel, z którego wydobyła dwadzieścia funtów. Dostawca przyjął je i wygrzebał resztę z tylnej kieszeni swoich dżinsów i podał je dziewczynie wraz z pizzą.

- Dziękuję, do widzenia  - powiedziała. Chłopak skinął głową i mruknął coś na pożegnanie, po czym Jade zatrzasnęła drzwi. Odłożyła pizzę na komodę i znów otworzyła portfel Nialla, by wsypać do niego resztę. Tym razem jednak zobaczyła coś na co wcześniej nie zwróciła uwagi, a co teraz przyprawiło ją o szybsze bicie serca i dziwne uczucie, które rozeszło się po jej ciele. Między przegródkami portfela znajdowało się jej zdjęcie.